Online of offline zijn, met jezelf
Een jonge twintiger komt bij mij in de praktijk. Hij komt al een tijdje en elke keer ontdekt hij weer een nieuwe diepere laag bij zichzelf. Hij geeft dan aan dat na een sessie er weer een soort van vervolg komt en dat houdt hem dan weer bezig. En als hij er zelf niet uitkomt, maakt hij een afspraak met mij.
Deze keer gaat het over dat hij voelde dat hij, zoals hij het noemt, teveel in zijn leven offline is. Zijn uitleg hierover is dat hij best wel vaak en op verschillende momenten in de dag of week niet echt aanwezig is bij wat hij doet. De uren en dagen vliegen voorbij en hij heeft het gevoel dat hij tijd tekort komt omdat hij veel van zijn tijd in de offline modus doorbrengt. Hij gaat dan overdag slapen, kijkt series, is aan het gamen, druk met social media .
Hij geeft verschillende verklaringen voor deze “toestand”.
Wanneer hij geen zin heeft, weerstand heeft op iets wat hij moet doen. Bv opruimen, zaken ordenen.
Wanneer hij teveel prikkels heeft ervaren, zich erg vermoeid voelt en zich daardoor terugtrekt, zonder te weten wat er eigenlijk gebeurde of wat er teveel was of hem heeft geraakt.
En het voelt ook gewoon fijn en vertrouwd om offline te zijn, geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen en niet actief aan het leven deel te nemen.
Zijn verlangen is om meer online te zijn. Meer actief aan het leven deel te nemen, verantwoordelijkheid te nemen en niet meer het gevoel te hebben dat hij tijd onbewust verdoet in de offline modus.
In de therapie ontdekken we dat dit offline zijn, is ontstaan toen hij ongeveer 10 was. Veel spanningen en stress in het gezin vroeger hebben gemaakt dat dit gedrag er was om zichzelf te beschermen. Op een stoel tegen over hem zet ik zijn eigen 10 jarige, zo werkt dat in de gestalt-therapie.
Hij ontdekt dat de 10 jarige het nodig had om zich staande te kunnen houden in zijn gezin van herkomst. Door de spanningen te ontlopen, het niet echt binnen te laten komen en zich af te sluiten (het offline zijn) kon hij redelijk normaal als kind blijven functioneren.
Nu, op volwassen leeftijd, lijkt het offline zijn enerzijds als een soort van automatisme te komen. Het voelt vertrouwd, het voelt veilig. Aan de andere kant ontdekt hij dat hij met het voelen in zijn lichaam er ook pijn en verdriet is. De 10 jarige die het altijd alleen moest doen en op zichzelf was teruggeworpen. Zijn ouders waren emotioneel niet beschikbaar.
Hij leert om de pijn en het verdriet toe te laten en met mildheid naar zijn offline zijn te kijken. Hij voelt dat in zijn hartstreek. En wanneer hij naar binnen blijft kijken, voelt hij ook de verandering. Het wordt warmer in zijn buik, zijn voeten die eerder koud waren, zijn warm geworden.
“ik voel vanbinnen dat ik contact heb met mijn huid aan de binnenkant”. Zijn maag rommelt ervan en we lachen erom.
We omschrijven het als dat hij zijn lijf vult met zijn aanwezigheid.
Dit is het online gevoel. Hij voelt zich in zijn kracht komen, voelt zich groter worden en heeft zin in het leven.
Met dit fijne online gevoel gaat hij de dag in. Zin om te gaan sporten en dingen te regelen.