In mijn werk inspireer ik graag mensen die bij me komen om naar binnen te keren en te ontdekken wie ze in wezen zijn. Het is ook mijn behoefte om geïnspireerd en gevoed te worden zodat ik ook bij mijn kern, mijn authenticiteit kan verblijven.
Daarom had ik onlangs een fotoshoot met Jolanda Mulder.
Een inspirerende vrouw met veel passie om het vuur in anderen aan te wakkeren. Ze doet dat met foto’s, beelden, zang-en stemcoaching of drama.
En ik ben zo blij verrast wat er in een uur fotoshoot in mij is aangeraakt.
Dichtbij en veraf. Het beeld van een lemniscaat ( een platte 8) komt bij me op.
Bij mezelf zijn en oversteken naar de ander, waar ben ik precies op het snijpunt van de lemniscaat. In contact met mij, mijn fundament en in contact met de camera, met Jolanda. En wanneer Jolanda dichterbij komt, schrik ik soms. Mijn natuurlijke neiging van terugtrekken, me niet laten zien me willen verbergen, herken ik nu zo goed dat ik het voel en me er nu niet door laat leiden.
Ik wil echt gezien worden en ik wil mezelf laten zien. Puur, aards, kwetsbaar, als vrouw.
Impulsen volgen, het kleine,blije meisje in mij voelen, spelen aan de waterkant, blote voeten op de aarde, de keien bij het water. Het water zelf, de schittering, de wind, de zon op mijn gezicht.
Het licht is te fel, mijn ogen gaan dicht en ik laat de warmte binnen komen. Ik voel de wind langs mijn t shirt dat wappert en mijn buik wordt gestreeld door de wind en de zonnewarmte.
Liggend in het gras voel ik overgave en laat ik me dragen door de aarde.
Staan op het gras, het voelen van mijn fundament in mijn onderbuik en er contact mee maken. Het is er en het is weer weg. Steeds weer oefenen om het te herkennen en weer terug bij mezelf te komen, mijn zijn, mijn levenskracht en energie.
De IJssel, van kinds af aan groeide ik op bij het water. Eerst de sloot achter het huis, waar ik klooide met kikkerdril, waar ik op schaatste. Later bij de scouting op het Ganzendiep en op de Friese Meren.
Nu woon ik nog steeds dichtbij de IJssel. De stromende rivier, die er elke keer weer anders uitziet, anders voelt voor mij, afhankelijk van hoe ik me voel. En het zonlicht dat het water doet schitteren. De golven die tegen de stenen opspatten als er een boot voorbij komt, een wiebelende kei waardoor ik bijna in het water val. Ik lig in een deuk. Het gevoel van een zijn met wat er om me heen is, de rivier, de wind ,de zon, de weilanden. Ik mag hier deel van uitmaken.
De lente nu, waarin de natuur zijn groeikracht laat zien. Het soms moeilijk heeft door de droogte, en toch bulkt elk zaadje de grond uit als de omstandigheden ook maar enigszins goed zijn.
Het wil groeien, het wil zich laten zien.
Zo voel ik me ook. Steeds meer kan ik leven met de seizoenen. En herken ik wat elk seizoen met me doet. In de winter ben ik naar binnen gekeerd en zouden er heel andere foto’s gemaakt zijn.
De zomer, met de zon, de warmte is voor mij een tijd van genieten, van buiten zijn, van meegaan met wat er op mijn pad komt.
De herfst is altijd een lastige periode, wanneer de kastanjes en de eikels van de bomen vallen, voel ik me somber. Heb ik heimwee naar de lente en de zomer en vind ik het moeilijk om in het hier en nu te zijn. Het wringt in mij. De winter in aantocht, het naar binnen keren is elk jaar weer een struggle en toch kan ik niet anders dan de seizoenen te volgen. Mijn lichaam te voelen en te volgen wat ik nodig heb.
Totdat het in maart weer begint te borrelen, te stromen. Ik wil naar buiten, ik wil bewegen, ik wil andere mensen ontmoeten, ik wil ze voelen, precies op het snijvlak van de lemniscaat, dat is helemaal ideaal.
Jolanda is er, stelt af en toe en vraag en ik hoef alleen maar te volgen. Wat is het heerlijk om echt gezien te worden en mezelf echt te laten zien.
Wat heb ik het kleine, vrolijke, blije meisje gevoeld en wat voel ik nu mijn levenskracht en levensenergie weer stromen.
Hoe ben jij in contact met de ander?
Hoe durf jij je zelf te laten zien? Je kwetsbaarheid, je man of vrouw zijn? En in hoeverre mag de ander binnenkomen bij jou?
En kun je dat kleine blije kind in jou, dat je ooit was, op momenten de boventoon laten voeren?
Ken je het gevoel van overgave?
Ben je je bewust van het leven met de seizoenen?
Je zintuigen? Hoe ervaar jij die?
Ik gun ook jou zo’n fotoshoot met Jolanda.
P.s mijn andere foto’s zijn te vinden op mijn facebook pagina.
